Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ - Μέρος ΙΙ - Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ







ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ

 
Κρίνω απαραίτητο, πριν επιχειρήσω την αναλυτική προσέγγιση της γενοκτονίας του παρόντος, και την ταυτοποίησή της δια των σταδίων του Stanton, αρχικά να αναφερθώ επιγραμματικά, στην οικονομία της Ελλάδας πριν το 2010 και την σύναψη του εθνικού δανείου και στη συνέχεια, να επιχειρήσω μια αναλυτικότερη αναφορά στην οικονομία της, μετά το 2010, και στην πορεία που ακολούθησε μετά τη σύναψή του. Έτσι θα εξετάσω τις μεταβολές που υπέστη η ελληνική οικονομία, και πόσο αυτές ήταν ικανές, προκειμένου να εισέλθει η χώρα σε τρικυμιώδη, σκοτεινά και επικίνδυνα υδάτινα βάθη, βάζοντάς την -κυρίως το λαό της- στον κυκεώνα μιας μη αναστρέψιμης καταστροφής. 

Το δάνειο, με τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, τα προεδρικά διατάγματα, τα νομοσχέδια, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, είναι πυλώνας της διαμόρφωσης και εγκαθίδρυσης, της πολιτικής, που οδηγεί σε αδιέξοδο και εξουθενώνει το λαό. Τον οδηγεί και εξωθεί σε πράξεις απελπισίας, καθώς η τρόικα σε αγαστή συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν της σύναψης του δανείου, του περιορίζει τη δυνατότητα αντίδρασης και του δημιουργεί το περιβάλλον μιας μονόδρομης καταστροφικής οδού. Μια κυβέρνηση που έχει ανοίξει τις πύλες -και βρίσκεται σε ένα διαρκές καλοσώρισμα αυτών που θα αποικίσουν οικονομικά, άρα και τυπικά-, για την εφαρμογή των σχεδίων τους. 

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
 

Περίοδος έως 2010

Η ελληνική οικονομία είχε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανόδου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο[7 Ιουλίου 1937 στην Ασία και στις 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ευρώπη και τελείωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945]και τον Εμφύλιο[1946-1949], κατά κύριο λόγο όμως επειδή ξεκινούσε από πολύ χαμηλή βάση.[1] Η συνεχής σύγκλιση με τις αναπτυγμένες δυτικές χώρες διακόπηκε απότομα το 1973 λόγω της πρώτης μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης, κάτι που συνετέλεσε και στην πτώση της χούντας. Ακόμη χειρότερη έγινε η κατάσταση το 1979, με το ξέσπασμα της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης.[2]

Την 1 Ιανουαρίου 2002 η Ελλάδα, και οι άλλες έντεκα χώρες της λεγόμενης Ευρωζώνης ( : Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία και Φινλανδία ), απέκτησαν κοινό νόμισμα, το ευρώ. Η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ έγινε το 2001 μετά την επιτυχή πορεία σύγκλισης των δημοσιονομικών μεγεθών και την ικανοποίηση κατά τη διάρκεια του 2000 των (τεσσάρων από τα πέντε) κριτηρίων της συνθήκης του Μάαστριχτ (πληθωρισμός, έλλειμμα γενικής κυβέρνησης, δημόσιο χρέος, μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, μακροπρόθεσμο επιτόκιο δανεισμού). Το ακαθάριστο προϊόν συνέχισε να αυξάνεται με ρυθμούς άνω του ευρωπαϊκού μέσου όρου εν μέρει λόγω των επενδύσεων σε υποδομές σχετιζόμενες με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά και λόγω της ευκολίας πρόσβασης σε πιστώσεις για καταναλωτικές δαπάνες. Ωστόσο η Ελλάδα από το 2001 έως και το 2005 βρέθηκε να παραβιάζει το κριτήριο για έλλειμμα κάτω από 3% του Συμφώνου Σταθερότητας (το οποίο έχει σκοπό να διασφαλίζει ότι τα κράτη μετά την ένταξη στην ευρωζώνη και την ικανοποίηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, συνεχίζουν να τα τηρούν).

Από τα τέλη του 2009 και αρχές 2010, εξαιτίας συνδυασμού διεθνών (οικονομική κρίση) και τοπικών (ανεξέλεγκτες δαπάνες κατά την περίοδο μέχρι τις εκλογές του 2009) παραγόντων η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, καθώς έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ετήσιο έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού και το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελληνική Οικονομία σήμερα 

Η Ελλάδα είναι μια ανεπτυγμένη χώρα, με ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης και "πολύ υψηλό" Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης, όπου κατατάσσεται 22η στον κόσμο το 2010,[3] και 22η στον δείκτη του The Economist του 2005 για την ποιότητα ζωής παγκοσμίως.[4] Με βάση τα στοιχεία της Eurostat το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν ισο με το 94% του μέσου όρου της ΕΕ το 2008.[5] Οι κύριοι μεγάλοι κλάδοι της Ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός, η ναυτιλία, η βιομηχανική παραγωγή τροφίμων και η επεξεργασία καπνού, η υφαντουργία, τα χημικά, τα προϊόντα μετάλλου, η μεταλλευτική και οι μονάδες διύλισης πετρελαίου. 

Η μεγέθυνση του ΑΕΠ της Ελλάδος είναι επίσης, κατά μέσον όρο, από το 1990 υψηλότερη από αυτόν του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντούτοις, η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα, περιλαμβανομένων και της αύξησης των επιπέδων της ανεργίας, την γραφειοκρατία και την διαφθορά.[6]

Το 2009, η Ελλάδα είχε την δεύτερη χαμηλότερη κατάταξη στην ΕΕ σύμφωνα με τον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας (μετά την Πολωνία), ενώ κατατάσσεται 81η παγκοσμίως.[7] Η χώρα υποφέρει από υψηλά επίπεδα πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς και χαμηλή ανταγωνιστικότητα συγκριτικά με τους Ευρωπαίους εταίρους της.[8][9] 

Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο ρυθμός μεγέθυνσης της οικονομίας γύρισε σε αρνητικό πρόσημο το 2009, για πρώτη φορά από το 1993.[10] Μια ένδειξη της τάσης υπερχρέωσης τα περασμένα χρόνια είναι το γεγονός ότι η αναλογία ιδιωτικών δανείων προς καταθέσεις ξεπέρασε τις 100 μονάδες (αναλογία δηλαδή μεγαλύτερη του 1 προς 1) κατά την διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του έτους 2007.[11] 

Μέχρι το τέλος του 2009, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού της διεθνούς οικονομικής κρίσης και εσωτερικών παραγόντων (ανεξέλεγκτης σπατάλης λίγο πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009), η Ελληνική οικονομία αντιμετώπισε την πιο σοβαρή της κρίση από το 1993, με το υψηλότερο δημόσιο έλλειμμα (αν και κοντά σε αυτό της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου) καθώς και το δεύτερο υψηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ΕΕ. Το δημόσιο έλλειμμα του 2009 έφτασε στο 15,4% του ΑΕΠ. Αυτό, και τα αυξανόμενα επίπεδα χρέους (στο 127,1% του ΑΕΠ το 2009) οδήγησαν σε υψηλό κόστος δανεισμού, που προκάλεσε μια σοβαρή οικονομική κρίση. [12] Η Ελλάδα προσπαθεί να καλύψει το υπερβολικό δημόσιο έλλειμμα της στα ίχνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.[13]

Το εργατικό δυναμικό της Ελλάδος φτάνει συνολικά τα 4,9 εκαττομύρια, και είναι το δεύτερο πιο σκληρά εργαζόμενο αναμέσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, μετά την Νότιο Κορέα.[14] Το Κέντρο Ανάπτυξης του Γκρόνιγκεν δημοσίευσε μια έρευνα που αποκάλυπτε ότι μεταξύ του 1995 και του 2005, η Ελλάδα ήταν η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά έθνη. Οι Έλληνες εργάστηκαν κατά μέσον όρο 1.900 ώρες ανά έτος, ακολουθούμενοι από τους Ισπανούς (με μέσο όρο 1.800 ώρες ανά έτος).[15].


Σημειώσεις
 
1.↑ Πάνος Καζάκος, Ανάμεσα σε κράτος και αγορά Οικονομία και οικονομική πολιτική στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1944-2000, 2009
2.↑ Πάνος Καζάκος, Ανάμεσα σε κράτος και αγορά Οικονομία και οικονομική πολιτική στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1944-2000, 2009
3.↑ Country Fact Sheets - Greece. Human Development Report 2009. Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Ανακτήθηκε στις 10 January 2010.
4.↑ "The Economist Intelligence Unit's quality-of-life index (2005)" (PDF). The Economist (www.economist.com). Ανακτήθηκε στις 2007-04-08.
5.↑ GDP per inhabitant in purchasing power standards. Eurostat. 2009-12-15.
6.↑ Riots in Greece: Anarchy in Athens | The Economist
7.↑ Country rankings for trade, business, fiscal, monetary, financial, labor and investment freedoms
8.↑ [1] [νεκρός σύνδεσμος]
9.↑ http://www.weforum.org/pdf/GCR09/GCR20092010fullreport.pdf
10.↑ European Commission, Economic Forecast – Spring 2009, 65
11.↑ Ζούμε με δανεικά (στα Greek). 2007-10-16.
12.↑ Charter, David. Storm over bailout of Greece, EU's most ailing economy. Time Online: Brussels, 2010
13.↑ 'Greece's economic crisis could signal trouble for its neighbors'
14.↑ Posted by Parmy Olson (2008-05-21). The World's Hardest-Working Countries. Forbes. Ανακτήθηκε στις 2010-04-12.
15.↑ e-go.gr , Pegasus Interactive (2008-10-06). v4.ethnos.gr - Oι αργίες των Eλλήνων - ειδησεις, κοινωνια, ειδικες δημοσιευσεις. Ethnos.gr. Ανακτήθηκε στις 2009-01-06.
Πηγή: βικιπαιδεία




.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ - Μέρος Ι






ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ

Εν αρχή ην η Έννοια

Τα τελευταία 3 χρόνια αλλά και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, γινόμαστε τα αντικείμενα μιας πολιτικής, η οποία πιστή στους όρους του δανείου και των μνημονείων αλλά και επιπροσθέτως νομοθετώντας ανάλγητα και αδιαπραγμάτευτα, εφαρμόζει κανόνες και νόμους που οδηγούν στην εξαθλίωση. Επίσης κάνοντας αρνητικές παρεμβάσεις και μειώνοντας την ποιότητα ζωής του ελληνικού λαού αλλά και των λαών των χωρών την νότιας Ευρώπης (που σύμφωνα με τους δανειστές είναι χρεοκοπημένες), τους περιορίζει τη δυνατότητα επιβίωσης. Γίνεται κατάφορη καταπάτηση και παραβίαση στοιχειοδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς τους αποκλείει την πρόσβαση στην εργασία, την υγεία, την κατοικία και την παιδεία. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στη διαμόρφωση μιας συνεχώς επιδεινούμενης πραγματικότητας, τέτοιας που γεμίζει ανασφάλεια το λαό, οδηγώντας τον στην απελπισία. Αυτή η πολιτική, την ευθύνη της οποίας φέρει η τριάδα των δανειστών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) όσο και αυτοί που συντάσσονται, με πρώτη την κυβέρνηση που υπέγραψε τους όρους της δανειακής συμβασης και των μνημονείων, καθώς και τα κόμματα που τους αποδέχθηκαν και ψήφισαν (αψήφιστα) -και συνεχίζουν την ίδια τακτική- τα μνημόνεια και τα νομοσχέδια που επιτρέπουν την άσκηση αυτής της επιθετικής πολιτικής, η οποία πλήττει κυρίως τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν διαθέτουν τα μέσα να αμυνθούν και έτσι με διάφορους τρόπους και πρακτικές, θυματοποιούνται. 

Τα παραπάνω προσανατολίζουν ή επιτρέπουν τον προσανατολισμό του συλλογισμού μου περί νεωτερικού τύπου γενοκτονία. Ότι δηλαδή, η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, αυτή της χρεοκοπημένης(εντός ή εκτός εισαγωγικών) Ελλάδας (με όλα τα παρελκόμενά της), είναι η φρίκη της εφαρμογής ενός "υπόκωφου", υποχθόνιου και ύπουλου σχεδίου γενοκτονίας που γεννιέται, συντελείται και εξελίσσεται, στο παρασκήνιο της οικονομικής πολιτικής. 

Το ανοίκειο αυτής της εικόνας όμως, καθώς δεν ταυτοποιείται στην συνείδηση των πολιτών με τον ορισμό του όρου γενοκτονία, αφήνει περιθώρια να παρεισφρύσουν, η παρερμηνεία και η αδιαφορία. Έτσι αβίαστα, καλλιεργείται η αδρανοποίηση και η παθητικότητα, που συμμετέχουν στη διαμόρφωση ικανών συνθηκών για τη διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. 

Στη σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν,- μέσα από μια προσωπική και εραστιτεχνική μελέτη – θα προσπαθήσω να διερευνήσω εάν συντελείται ή όχι, γενοκτονία καθώς και να αφυπνίσω συνειδήσεις για την δυνατότητα πρόληψής της. Προκειμένου να γίνει αυτό, θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσω την ανάπτυξη αυτής της σκέψης μου, με βάση εκείνα τα θεμελιακά στοιχεία, που οδηγούν στον χαρακτηρισμό της βαρβαρότητας και του εγκλήματος, ως γενοκτονία.


ΟΡΙΣΜΟΣ-ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
Βασικά, η έννοια «γενοκτονία» επινοήθηκε και εκφράστηκε για πρώτη φορά, το 1943, από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν), έναν ορεξάτο τριαντατριάχρονο, ο οποίος ρωτούσε: 


«Γιατί, είναι έγκλημα για έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο,
ωστόσο

δεν είναι για μία κυβέρνηση να σκοτώνει ένα εκατομμύριο ανθρώπους;».



Ο ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω (=φονεύω). Τόσο ο ελληνικός όσο και ο διεθνής όρος δημιουργήθηκαν επίσημα (όρος διεθνούς δικαίου) μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά, η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα, που επιδιώκουν τη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής, ή ομάδας σε ορισμένο τόπο. 

Ποια όμως είναι τα όρια και πώς ανιχνεύεται μια γενοκτονία; Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα καταγράφθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στην γενική συνεδρίαση της 9/12/1948 και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951. Έτσι ο ισχύων ορισμός και η ασφαλής απάντηση, βρίσκεται καταγεγραμμένη στα σχετικά άρθρα της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, την οποία και παραθέτω παρακάτω.



Κείμενα Διεθνούς Ποινικού Δικαίου 





ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ 
Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας 
 

Εγκρίθηκε και παρέμεινε ανοιχτή για υπογραφή, επικύρωση ή προσχώρηση με την από 9 Δεκεμβρίου 1948 Νο. 260 Α (ΙΙΙ) απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Έναρξη ισχύος : 12 Ιανουαρίου 1951 σύμφωνα με το άρθρο ΧΙΙΙ
Text: United Nations, Treaty Series, No. 1021, vol. 78, p. 727<
[ όπως κυρώθηκε με το Ν.Δ. 3091 της 6/12 Οκτωβρίου 1954: περί κυρώσεως της Συμβάσεως δια την Πρόληψιν και Καταστολήν του Εγκλήματος της Γενοκτονίας από 9 Δεκεμβρίου 1948 (ΦΕΚ Α' 250)]
 
Άρθρον μόνον.- Κυρούται και έχει πλήρη και νόμιμον ισχύν, η από 9ης Δεκεμβρίου 1948 Σύμβασις δια την Πρόληψιν και Καταστολήν του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, υπογραφείσα υπό της Ελλάδος εν Νέα Υόρκη τη 29η Δεκεμβρίου 1949, μη γινομένων αποδεκτών των υπό ετέρων Κρατών διατυπωθεισών επιφυλάξεων κατά την υπογραφήν ή επικύρωσιν της ανωτέρω Συμβάσεως ή και κατά την προσχώρησιν εις αυτήν. Η ισχύς δια την Ελλάδα της εν λόγω Συμβάσεως, ής τα κείμενα έπονται εν γαλλικώ πρωτοτύπω και εν μεταφράσει εις την ελληνικήν, άρχεται κατά τα οριζόμενα υπό της σχετικής διατάξεως του άρθρου 13 αυτής.
Σύμβασις δια την Πρόληψιν και την Καταστολήν του Εγκλήματος Της Γενοκτονίας
Τα Συμβαλλόμενα Μέρη,
Υπ’ όψει λαμβάνοντα ότι η Γενική Συνέλευσις του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών δια της υπ’ αριθ. 96 (1) από 11ης Δεκεμβρίου 1946 αποφάσεως αυτής, εκήρυξεν ότι η γενοκτονία αποτελεί έγκλημα διεθνούς δικαίου, αντίθετον προς το πνεύμα και τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών, και το οποίον ο πεπολιτισμένος κόσμος καταδικάζει,
Αναγνωρίζοντας ότι εις όλας τας εποχάς της ιστορίας της η ανθρωπότης υπέστη σημαντικάς απωλείας εκ της γενοκτονίας,
Πεπεισμένα ότι η διεθνής συνεργασία τυγχάνει αναγκαία ίνα απαλλαγή η ανθρωπότης από την μισητήν ταύτην μάστιγα.
Συνωμολόγησαν τας κάτωθι διατάξεις : 
Άρθρον Ι.- Τα Συμβαλλόμενα Μέρη επιβεβαιούν ότι η γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα διεθνούς δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν αυτό. 
Άρθρον ΙΙ.- Εις την παρούσαν Σύμβασιν ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης :
α) Φόνος των μελών της ομάδος.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.
δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεως εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα. 
Άρθρον ΙΙΙ.- Θα τιμωρούνται αι ακόλουθοι πράξεις:
α) Η γενοκτονία.
β) Η συνεννόησις προς διενέργειαν γενοκτονίας.
γ) Η άμεσος και δημοσία προτροπή προς διενέργειαν γενοκτονίας.
δ) Η απόπειρα γενοκτονίας.
ε) Η συνεργία εις την γενοκτονίαν

Άρθρον IV.- Τα άτομα τα διενεργήσαντα γενοκτονίαν ή μίαν οιανδήποτε εκ των άλλων πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρον 3ον θα τιμωρούνται είτε είναι κυβερνώντες, είτε υπάλληλοι, είτε ιδιώται.
Άρθρον V.- Τα Συμβαλλόμενα Μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να θεσπίσουν συμφώνως προς τα οικεία αυτών Συντάγματα, τα απαιτούμενα νομοθετικά μέτρα προς εξασφάλισιν της εφαρμογής των διατάξεων της παρούσης Συμβάσεως και δή να προνοήσουν περί αποτελεσματικών ποινικών κυρώσεων έναντι των προσώπων των ενεχομένων εις το έγκλημα της γενοκτονίας ή εις μίαν οιανδήποτε εκ των πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρον 3ον.
Άρθρον VI.- Τα πρόσωπα άτινα κατηγορούνται δια γενοκτονίαν ή δια μίαν οιανδήποτε εκ των πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρον 3ον θα προσάγωνται ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων του Κράτους επί του εδάφους του οποίου η πράξις συνετελέσθη, ή ενώπιον Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου καθισταμένου αρμοδίου δια εκείνα εκ των Συμβαλλομένων Μερών άτινα θα έχουν αναγνωρίση την δικαιοδοσίαν αυτού.
Άρθρον VII.- Η γενοκτονία και αι έτεραι πράξεις αι απαριθμούμεναι εις το άρθρον 3ον δεν θα θεωρούνται πολιτικά εγκλήματα καθ’ όσον αφορά την έκδοσιν.
Τα Συμβαλλόμενα Μέρη εν τοιαύτη περιπτώσει αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να χορηγήσουν την έκδοσιν επί τη βάσει της νομοθεσίας αυτών και συμφώνως προς τας εν ισχύϊ Συμβάσεις.
Άρθρον VIII.- Έκαστον Συμβαλλόμενον Μέρος δύναται να ζητήση από τα αρμόδια έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών όπως ταύτα, συμφώνως προς τον Χάρτην των Ηνωμένων Εθνών, λάβουν οία κρίνουν σκόπιμα μέτρα δια την πρόληψιν και την καταστολήν των πράξεων γενοκτονίας ή οιασδήποτε εκ των άλλων πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρον 3ον.
Άρθρον IX.- Αι μεταξύ των Συμβαλλομένων Μερών διαφοραί, αι σχετικαί προς την ερμηνείαν, την εφαρμογήν ή την εκτέλεσιν της παρούσης Συμβάσεως, συμπεριλαμβανομένων και των διαφορών των σχετιζομένων προς την ευθύνην του Κράτους, εις ότι αφορά την γενοκτονίαν, ή οιανδήποτε εκ των άλλων πράξεων των απαριθμουμένων εις το άρθρον 3ον, θα υποβάλλωνται εις το Δικαστήριον Διεθνούς Δικαιοσύνης, κατ’ αίτησιν ενός των εν τη διαφορά Μερών.
Άρθρον X.- Η παρούσα Σύμβασις ής τα κείμενα εις την αγλικήν, κινεζικήν, ισπανικήν, γαλλικήν και ρωσσικήν τυγχάνουν εξ ίσου αυθεντικά, θα φέρη την ημερομηνίαν της 9ης Δεκεμβρίου 1948.
Άρθρον XI.- Η παρούσα Σύμβασις θα είναι ανοικτή μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1949 προς υπογραφήν εις οιονδήποτε μέλος των Ηνωμένων Εθνών ή οιονδήποτε Κράτος μη μέλος προς το οποίον απηυθύνθη επί τούτω πρόσκλησις της Γενικής Συνελεύσεως.
Η παρούσα Σύμβασις θέλει κυρωθή, τα δε έγγραφα κυρώσεως θέλουν κατατεθή παρά τω Γενικώ Γραμματεί των Ηνωμένων Εθνών.
Από της 1ης Ιανουαρίου 1950, οιονδήποτε μέλος των Ηνωμένων Εθνών, ή οιονδήποτε Κράτος μη μέλος λαβόν την προμνησθείσαν πρόσκλησιν, δύναται να προσχωρήση εις την παρούσαν Σύμβασιν.
Τα έγγραφα προσχωρήσεως θα κατατίθενται παρά τω Γενικώ Γραμματεί των Ηνωμένων Εθνών.
Άρθρον XII.- Οιονδήποτε Συμβαλλόμενον Μέρος δύναται, ανά πάσαν στιγμήν, κατόπιν ανακοινώσεως απευθυνομένης προς τον Γενικόν Γραμματέαν των Ηνωμένων Εθνών, να επεκτείνη την εφαρμογήν της παρούσης Συμβάσεως εις όλα τα εδάφη, ή εις εν οιονδήποτε εκ των εδαφών, των οποίων κατευθύνει τας εξωτερικάς σχέσεις.
Άρθρον XIII.- Ευθύς ως κατατεθούν τα είκοσι πρώτα έγγραφα κυρώσεως ή προσχωρήσεως ο Γενικός Γραμματέας θέλει καταρτίση σχετικόν Πρωτόκολλον. Θέλει διαβιβάση αντίγραφον του Πρωτοκόλλου τούτου εις άπαντα τα Κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών και εις τα Κράτη μη μέλη περί ων το άρθρον 11ον.
Η παρούσα Σύμβασις θέλει τεθή εν ισχύϊ την 90ην ημέραν μετά την ημερομηνίαν της καταθέσεως του εικοστού εγγράφου κυρώσεως ή προσχωρήσεως.
Πάσα κύρωσις ή προσχώρησις συντελουμένη μετά την τελευταίαν ταύτην ημερομηνίαν θα επιφέρη αποτέλεσμα την 90ην ημέραν μετά την κατάθεσιν του οικείου εγγράφου κυρώσεως ή προσχωρήσεως.
Άρθρον XIV.- Η παρούσα Σύμβασις θα είναι διαρκείας δέκα ετών από της ημερομηνίας της θέσεως εν ισχύϊ αυτής.
Εν συνεχεία θα παραμείνη εν ισχύϊ επί μίαν εισέτι πενταετίαν και ούτω καθ’ εξής έναντι των Συμβαλλομένων Μερών άτινα δεν θα είχον καταγγείλη αυτήν έξ μήνας τουλάχιστον προς της εκπνοής της προθεσμίας.
Άρθρον XV.- Εάν συνεπεία των καταγγελιών ο αριθμός των Συμβαλλομένων Μερών εις την παρούσαν Σύμβασιν μειωθή εις ολιγώτερα των δέκα έξ η Σύμβασις θα παύση ισχύουσα από της ημερομηνίας καθ’ ήν η τελευταία εκ των καταγγελιών τούτων θα επιφέρη αποτέλεσμα.
Άρθρον XVI.- Αίτησις αναθεωρήσεως της παρούσης Συμβάσεως θα δύναται να διατυπωθή οποτεδήποτε και υπό οιουδήποτε Συμβαλλομένου Μέρους, δια γραπτής ανακοινώσεως απευθυνομένης προς τον Γενικόν Γραμματέα.
Η Γενική Συνέλευσις θέλει αποφασίση επί των τυχόν ληπτέων μέτρων αναφορικώς προς την ρηθείσαν αίτησιν.
Άρθρον XVII.- Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών θα γνωστοποιή εις άπαντα τα Κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών και εις τα Κράτη μη μέλη περί ων το άρθρο 11ον, τα κάτωθι :
α) τας υπογραφάς, κυρώσεις και προσχωρήσεις, τας ληφθείσας κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 11,
β) τας ανακοινώσεις τας ληφθείσας εις εφαρμογήν του άρθρου 12,
γ) την ημερομηνίαν της θέσεως εν ισχύϊ της παρούσης Συμβάσεως εις εφαρμογήν του άρθρου 13,
δ) τας καταγγελίας τας ληφθείσας κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 14,
ε) την κατάργησιν της Συμβάσεως, εις εφαρμογήν του άρθρου 15,
στ) τας ανακοινώσεις τας ληφθείσας εις εφαρμογήν του άρθρου 16.
Άρθρον XVIII.- Το πρωτότυπον της παρούσης Συμβάσεως θέλει κατατεθή εις τα αρχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Ακριβές αντίγραφον θέλει διαβιβασθή προς άπαντα τα Κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών και εις τα Κράτη μη μέλη περί ών το άρθρον 11ον.
Άρθρον XIX.- Η παρούσα Σύμβασις θα καταχωρηθή υπό του Γενικού Γραμματέως των Ηνωμένων Εθνών εις την ημερομηνίαν της θέσεως εν ισχύϊ αυτής.
πηγή : αρχείο pdf
*
 
"Κατά την βασική αρχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να διαφυλαχτούν τα δικαιώματα μίας «ομάδας»,
πρέπει να προστατευθούν τα δικαιώματα κάθε ατόμου.
Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου
στις 30 Ιουνίου 2000 στη Νέα Υόρκη απεφάνθη ότι,
εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις γενοκτονίαςέστω και εάν προσβληθεί ένα άτομο της ομάδος
το γεγονός πρέπει να αντιμετωπισθεί ως γενοκτονία 
_ 
 
Ο οργανισμός Genocide Watch (*) 
ισχυρίζεται ότι με τις ενημερώσεις που συλλέγονται διά μέσου των
παρατηρητών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και των Μη Κρατικών Οργανώσεων (N.G.O. ή Μ.Κ.Ο.)
η διεθνής κοινότητα μπορεί να προλάβει«το κακό» και να σωθούν πολλές ανθρώπινες ζωές,μέχρι το γεγονός
να εξελιχθεί στην τέταρτη φάση Organization-Οργάνωση,στη κλίμακα Stanton.
Η Οργάνωση ισχυρίζεται ότι,την στιγμή που επισημαίνεται κάποιο αντίστοιχο γεγονός επί της γης
το Τακτικό Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, πρέπει να επέμβει διά μέσου του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.
και να εμποδιστούνοι εξελίξεις που θα αμαυρώσουν την ανθρωπότητα.
_ 
 
Gregory Stanton: The Eight Stages of Genocide 
Τα οκτώ στάδια της Γενοκτονίας 
(video)
 

O Γκρέγκορι Στάντον (Gregory Η. Stanton ), πρόεδρος της επιτροπής «Genocide Watch, καθηγητής των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο κολλέγιο Mary Ουάσιγκτον (Βιρτζίνια, ΗΠΑ), το 1996 εκφράζει και αναλύει τις οκτώ φάσεις γενοκτονίας και τις δημοσιοποιεί το 1998 στο Πανεπιστήμιο Yale των Η.Π.Α. Έγραψε «Τα οκτώ στάδια της γενοκτονίας: Πώς οι κυβερνήσεις μπορούν να πουν πότε η γενοκτονία έρχεται και τι μπορούν να κάνουν για να την σταματήσουν» (2001-2002).Το μοντέλο Στάντον [Τα οκτώ στάδια της Γενοκτονίας ], αφορά μια διαδικασία που αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται σε οκτώ στάδια τα οποία είναι προβλέψιμα αλλά όχι αναπόφευκτα. 
Σε κάθε στάδιο, τα προληπτικά μέτρα είναι ικανά να τη σταματήσουν. Η διαδικασία δεν είναι γραμμική. Λογικά, τα μεταγενέστερα στάδια πρέπει να είναι ακολουθία, συνέπεια, προγενέστερων σταδίων. Ωστόσο, όλα τα στάδια εξακολουθούν να λειτουργούν καθ’ όλη τη διαδικασία. Πρόκειται για ασφαλή μελέτη, που προσδιορίζει τις παραμέτρους τέλεσης γενοκτονίας.

Οι οκτώ φάσεις είναι:

  1. Classification (Ομαδοποίηση)
  2. Symbolization (Στιγματισμός ή Συμβολισμός)
  3. Dehumanization (Απανθρωποποίηση ή Θηριοποίηση)
  4. Organization (Οργάνωση)
  5. Polarization (Πόλωση)
  6. Preparation (Προετοιμασία)
  7. Extermination (Εξολόθρευση)
  8. Denial (Απόσειση ευθυνών, Άρνηση ενοχής)
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ιδέας της γενοκτονίας είναι η συστηματοποίηση και στον πυρήνα της μεθόδου, είναι η αποτελεσματικότητα. Για να αποτραπεί μια γενοκτονία την στιγμή της γέννησης και ανάπτυξής της, είναι απαραίτητο να ταυτοποιηθούν τα στοιχεία εκείνα, που συντείνουν στη ένδειξη ότι διαπράττεται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ειδικότερα γενοκτονία.


Τις παραπάνω φάσεις θα προσπαθήσω να προσεγγίσω διεξοδικά με βάση την ελληνική πραγματικότητα, στα μέρη που θα ακολουθήσουν.

Ο ενεστώτας της γενοκτονίας που συντελείται στην Ελλάδα, είναι παράγωγο αυτών που επιδιώκουν να αποδεκατίσουν τον λαό της. Αυτοί δε, που δεν γενοκτονούνται και στέκονται αδιάφοροι, θεατές, αμέτοχοι, ανεπηρέαστοι και αμνήμονες του μέλλοντος,  είναι οι συνεργοί, συνένοχοι στο γενοκτονικό έργο. 


" Όταν παραμένεις ουδέτερος μεταξύ του θύτη και του θύματος, 
είσαι πάντα με τον θύτη. " 
 Ο Ελί Βίζελ (Elie Wiesel)


Η συμβολή των «βουλιμικών» δανειστών μας στην κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, -ενός συνεχώς εκβιαζόμενου και ενοχικά επιβαρυμένου λαού, του οποίου η «μεταποίησή» του, σε θύμα, του προκαλεί ντροπή και τον οδηγεί στην απελπισία- είναι πέραν του βέβαιου και νομικά τεκμηριωμένου. Συνεργοί, οι αιρετοί και μη πολιτικοί και βέβαια η κυβέρνηση, οι οποίοι αβασάνιστα νομοθετούν εις βάρος του λαού νόμους που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωση των πολιτών και στην μετατροπή της χώρας σε αποικία των αιμοσταγών δανειστών. Επικαλούνται συνεχώς τον ελιγμό από «τα χείριστα», και γίνονται αρωγοί στον ωμό εκβιασμό του λαού, από τον οποίο ψηφίστηκαν και κλίθηκαν, προκειμένου να προστατέψουν «τα δίκαιά του». Το συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα στη ζωή, τείνει να παραχαρακτεί και έτσι δημιουργούνται ποικιλότροπα, οι συνθήκες εκείνες που οδηγούν στη δημιουργία θυμάτων γενοκτονίας.

Μαριονέτες του έργου της πολιτικής της εξόντωσης, του οποίου η υποκριτική ερμηνευτική προσέγγιση, γίνεται από όλες της μορφές εξουσίας (κατά κύριο λόγο πολιτικούς, δημοσιογράφους, τραπεζίτες), με προσκηνιακή αυτή των ασπόνδυλων υποχείριων των Aγορών, για λογαρισμό των πολυεθνικών, με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους και την ανακατανομή του πλούτου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Σ’αυτό το τοπίο, ο λαός σε αντίθεση με τις προηγούμενες «υπερτροφικές»δεκαετίες, όπου καλλιεργούσαν το έδαφος και παρότρυναν τον λαό με την “επιλογή” ενός τρόπου ζωής που συνέτεινε στην επερχόμενη (εν αγνοία του) εξόντωσή του, μεταβάλλεται πλέον, σ’ ένα αδιάφορο (για την εξουσία) καταναλωτικό υποκείμενο από τη μια και σε ένα φθηνό παραγωγικό μέσο από την άλλη.
  
Η κυβέρνηση με συστηματικό τρόπο, έχοντας ως μέσο τη ψήφιση νόμων, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, νομοσχεδίων, τροποποιητικών νόμων, επεμβαίνει σε καίριους τομείς που καθορίζουν την δυνατότητα να επιβιώσουν οι πολίτες, και τους καθιστά ανενεργούς  δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικής λοιμικής. 

Κάποιοι αμφιβάλλουν και περιορίζουν την ερμηνετυτική προσέγγισή τους, στο επίπεδο μιας επιφανειακής καταγραφής γεγονότων. Αναγνωρίζουν μεν θύματα, όμως ως παράγωγα μιας οικονομικής δυσκαμψίας, συνέπεια της πολιτικής των ευρωπαίων απαιτητών μας, προκειμένου να δοθούν οι δόσεις, δηλαδή να πάρουν λεφτά και να εξασφαλισθεί η συναλλακτική σχέση ως θετική, με την απόδοση των τόκων αρχικά και την εξόφληση των κεφαλαίων που μας δάνεισαν στη συνέχεια.

Στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν, θα μελετήσω τη σχέση της σημερινής κυβερνητικής (και αυλικών αυτής),   πολιτικής επιλογής και στάσης απέναντι στους πολίτες, στο καμβά των 8 σταδιων Στάντον, ως πιθανή ένδειξη γενοκτονίας που συντελείται, προκειμένου ναπροληφθεί – στο βαθμό του εφικτού (ίσως και πέραν αυτού).


 

                   Μνήμη 
                            μέλλοντος 
                                           Πλεύσεις,
                                                        κύματα,
                                                                  τρικυμίες,
                                                                               κίνδυνοι,
                                                                                          απώλειες...
 



Φτερωτός γρύπας
στη δεύτερη όψη αυτού του νομίσματος
που χρονολογείται στα 350-300 π.Χ.




.